On croyait avoir atteint le Walhalla avec Nate Wooley, mais c'est le Borderlands Trio qui fournit à votre scribe son concert favori. Les visées sont différentes. Les relie une détermination jusqu'au-boutiste dans leurs démarches respectives. La présence de Wooley sur le label Pyroclastic est une autre trace de correspondances souterraines. Si l'instrumentation est classique, l'approche ne l'est point. Même si le piano est << préparé >>> en direct, on se trouve dans l'idiome jazz. Un jazz qui ne se réfugie derrière aucun gimmick, citation ou standard. Kris Davis (p) et ses acolytes révolutionnent paisiblement l'art du trio, innovant avec des moyens traditionnels plutôt qu'avec des gadgets branchés sur le secteur. Économe de notes, Davis joue en accords, emprunte des labyrinthes de traverse sur les rythmes que le phénoménal Eric McPherson (dm) n'a pas besoin de marquer, préférant les suggérer. Se dessine une temporalité élastique, pas si éloignée du quartette أحمد [ahmed]. Davis bloque les cordes, les caresse, arpente le clavier d'un air interrogatif. Chacun semble s'être donné pour mission d'en faire le moins possible. Écologie musicale, décroissance acoustique ? Les titres de Wandersphere tendent à le confirmer: << Super-Organism >>, << An Invitation to Disappear >>, << Possible Futures >>. Davis examine des motifs successifs et non prémédités sous différents angles. Alors qu'on tend déjà l'oreille, le trio baisse encore d'un ton. Tout ego absent de l'équation, Stephan Crump (b) prend l'archet, McPherson quitte la scène. Plus cela tient de la méditation, plus le public retient son souffle. Musique des potentialités, réalisées et imaginaires, qui aurait pu partir dans des directions différentes. D'ailleurs, un élan vigoureux survient sans crier gare, le jeu se fait rapide et éclaté, cascade de notes sur swing frondeur. Pour autant, la philosophie du trio se révèle opposée à celle des groupes de Chicago. Davis garde le silence, n'a pas de message à faire passer autre que celui contenu dans sa musique et qu'il appartient aux auditeurs de capter. Le rappel compacte les caractéristiques qui précèdent: début réductionniste, anticonformisme (le bassiste joue exclusivement sur le cordier, près du sol) et cap sur la plénitude collective.

Voor een pianist die jazz en aanverwante muziek speelt is het trio met bas en drums de ideale bezetting. Geen concurrentie van andere solisten, diezelfde bassist en drummer zo nu en dan uitgezonderd. Vandaar dat Stephan Crumb’s Borderlands Trio de beste samenstelling is die pianiste Kris Davis zich kan wensen. Samen met drummer Eric McPherson vormen ze zonder meer één van de beste pianotrio’s van dit moment. De onlangs bij Intakt Records verschenen dubbel Cd ‘Wandersphere’ laat dan ook niets te wensen over.

Twee Cd’s, vier stukken. Dit trio neemt de tijd. Dat blijkt al direct in het ruim een half uur durende ‘Super-Organism’ waarin de eerste minuten opgaan aan spaarzame pianoaanslagen en gerommel in de marge. En dan zeer geleidelijk ontwikkelt zich een ritme en pakt Davis de solo rol, in die voor haar zo typische stijl, balancerend tussen melodie en abstractie, met een perfect gevoel voor timing. Iets dat bijvoorbeeld mooi tot uiting komt in die heftig stromende passage iets voor de helft. En verderop laat het trio horen de grenzen van deze bezetting maximaal op te kunnen rekken. Ik **** een geluidswereld die past bij een wandeling door het bos, de grenzen zoekend die bij de naam van dit trio passen. Mooi ook hoe langzaam het ritme weer zijn intrede doet, op een repetitieve wijze. Naadloos loopt het over in ‘An Invitation to Disappear’, met zijn nog net geen twintig minuten het kortste stuk. Crumb begint solo, balancerend tussen geluid en stilte, McPherson voegt zich erbij, al even subtiel en aansluitend Davis. Er gebeurt weinig in die fase, iets dat prima past bij de titel en tegelijkertijd heel veel. De kracht van de nuance. Verderop logenstraft het trio dit gegeven, hier klinkt het juist uiterst ritmisch, met als hoogtepunt die klaterende stroom noten van Davis tegen het einde en raakt het verdwijnen aardig buiten beeld.

De tweede schijf begint met het ruim veertig minuten durende ‘Old-Growth’. In eerste aanleg een vrij abstracte ballade, tot na ruim tien minuten Crumb en McPherson het roer omgooien en het ritme naar binnen stroomt, culminerend in een prachtige frase rond de vijftiende minuut, waarin we een stevig hamerende Davis het trio horen aanvoeren. Maar het hoogtepunt van dit nummer en eigenlijk van het gehele album zit verderop, bij die bijzonder intieme solo van Crump, gebruikmakend van zijn strijkstok, gevolgd door een prachtig, al even verstild duet met Davis. Tot slot klinkt het bijna vijfentwintig minuten durende ‘Possible Futures’. Nieuwe gezichtspunten levert het niet op, het is meer van hetzelfde. Maar op dit hoge niveau betekent dat alleen maar nog meer uitstekende muziek, en dat is uiteindelijk het enige waar het om draait!

‘Super-Organism’ is te beluisteren via Bandcamp. Het album is daar ook te koop.

https://www.nieuwenoten.nl/borderlands-trio-wandersphere-cd-recensie/